Losbollige cursiefjes

De GOW competitie blijft een strijd.
Misschien is dat wel de reden dat er een bond tegen vloeken bestaat.
Dit slaat natuurlijk nergens op want gelukkig weten wij dat allemaal redelijk binnensmonds te houden.
Maar toch zijn we als deelnemers soms zo gefrustreerd dat we onszelf wel verrot kunnen schelden. 
Hoewel we doorgaans natuurlijk redelijk beschaafd zijn, moeten we er niet van opkijken dat omstanders ons in bepaalde toestanden het label ‘Gilles de la Tourette’ zouden geven.
En dat allemaal om onze onvoltooide drang om goed te kunnen veldrijden in deze laagdrempelige competitie.
Als we onze zinnen daar tijdens de wedstrijd op hebben gezet, bestaat er in onze wereld op dat moment niets anders meer. 
We sluiten alle irrelevante factoren uit en gaan de strijd aan met de onszelf  opgelegde uitdaging. 
Het is dan voor velen geen kwestie meer van kunnen maar een kwestie van doen, vol overgave. 
Alles stemmen we er dan op af we willen er in slagen willen overwinnen en niet verliezen.
Onze focus kent geen limiet en we creëer vaak onze eigen tunnelvisie.
Een tunnel met één weg één richting dwars door alle obstakels heen.
Maar soms dooft het licht in deze tunnel en werkt onze fysiek niet mee met onze mentale onverzettelijkheid. 
Onze energievoorziening die dan overschakelt op noodstroom.
Dat zijn de situaties dan spugen we de frustratie tussen onze tanden uit.
Dan dooft bij sommigen van ons ook het licht en proberen we nog in een waas door de schemer heen te rammen.
We moeten ons dan overgeven we hebben de strijd gevochten tegen onze persoonlijke omslagpunten maar vinden dat niet te geloven.

Geschreven door; Harm-Jan Hovenkamp